Wie denkt dat mediteren alleen maar op een matje zitten is, weet misschien nog niet wat mediteren is, of durft nog niet echt in te checken bij zichzelf.
Het is echt heerlijk -heel vroeg op te staan, m'n iPhone nog even aan de kant te laten liggen, een 20 minuten yoga-flow en daarna een kwartiertje in te checken bij mezelf- om daar mijn dag mee te starten.
Inchecken bij mezelf, want dat is wat ik doe. Dat begint altijd met chaos en onrust in mijn hoofd. Chaos die ervoor zorgt dat ik bijijijna denk: vandaag lukt het niet, laat maar...
Tegelijkertijd weet ik dat mijn dag zoveel relaxter begint als ik het wèl doe.
Mediteren is voor mij 'kwetsbaar durven kijken naar mezelf...'
Deze chaos is ook meestal mijn startpunt, als ik deze niet 'opruim' dan loopt heel mijn dag onrustig, dus het mij zéker een kwartiertje waard. In die chaos kijk ik naar alles wat f*cked-up verloopt, zonder dat ik mijzelf daarover veroordeel. Maar kijk ik ook naar alles waar ik ontzettend trots op ben, zonder dat ik naast m'n schoenen ga lopen.
Welke situaties geven mij stress? Waarom zie ik op tegen bepaalde opdrachten? Waarom komen en gaan er mensen in mijn leven? Waar liggen mijn grenzen? Wat maakt mij onzeker?
Het begint bij mij dus echt met 'denkwerk'. Met deze vragen in mijn hoofd ga ik vooral voelen. Voelen wat het doet in mijn lijf. Door te voelen of ik er energie van krijg of dat het me juist energie kost. Pas dan kan ik bepalen welke dingen goed voor mij zijn en welke dingen ik moet gaan loslaten, omdat ze mij gewoonweg niet meer dienen of voorbij mijn zelfrespect gaat.
Loslaten om te kunnen veranderen
En dat laatste is het lastigst: loslaten... Loslaten vráágt namelijk om verandering. Iets wat een enorme veiligheid of lang gekoesterd verlangen kan wegnemen, want meestal is het iets waarvan je al langere tijd overtuigd was dat het het beste was. Patronen...
Alsof er een bepaalde trots geraakt wordt, een ego dat moet wijken of een ideaalplaatje wat losgelaten moet worden. Terwijl het in ego's, ideaalplaatjes en dat soort dingen, vooral gaat over bewijsdrang of het aanvullen van tekorten. Een tekort in jezelf, of de verwachting van een ander. Het niet voldoen aan deze 2 dingen voelt meestal als falen.
Dat maakt het waarom we 'veranderen' vaak zo f*cking lastig vinden, want onze trots moet aan de kant. We moeten loslaten. Of nee, IK moet loslaten... want mediteren gaat vooral over mij, mijn gevoel, mijn energie, mijn intuïtie.
Waar ging het mis ;-)
Dat is wat ik haal uit mijn meditaties: Wat is belangrijk voor mij? Alles behalve egoistisch, het is pure noodzaak. Jezelf bóven het belang van een ander plaatsen, de ander is namelijk zelf verantwoordelijk voor zijn of haar eigen belang. Een mooi metafoor is het zuurstofmasker in een vliegtuig: Red éérst jezelf, daarna je kind. (Hoe tegenstrijdig dat ook voelt...)
Dat is ook absoluut wat ik geleerd heb, want ik vind het super belangrijk dat mijn kinderen zien hoe waardevol het is dat ik goed voor mezelf zorg. Daarmee leer ik ze namelijk hoe belangrijk het dus óók voor hùn is, om goed voor zichzelf te zorgen.
Je kunt als ouder altijd je kind ophemelen en het dragen, maar het zal vooral moeten leren zichzelf te dragen.
Ik wijk even af om uit te kunnen leggen waar mijn 'tekorten' vandaan kwamen:
Als ik de tijd terug kon draaien zou ik dingen liever anders gedaan hebben, ik heb mijn kinderen serieus teveel opgehemeld, omdat mijn ouders dat ook altijd bij mij hebben gedaan. Het heeft mij jaren gekost om de oude familiepatronen hierin te ontdekken èn te doorbreken.
(Een zgn. 'familieopstelling' was daarvoor super helpend. Ik deed 'm tijdens de 5 daagse Core Management Training in Amsterdam/ Bergen aan Zee. Een waanzinnig verhelderende investering in mezelf)
Dit de plek is waar ik ontdekte dat mijn ouders hebben opgehemeld om hun eigen tekorten vooral niet aan te hoeven kijken.
Kinderen doen wat hun ouders doen. Dus ik deed wat mijn ouders deden. Gelukkig heb ik dit ontdekt en kan ik het nu zelf anders doen en hoop ik dat mijn kinderen vooral zullen doen wat goed is voor hùn.
Het was serieus een kwetsbare en emotionele zoektocht. Rijkelijk laat misschien, maar nooit tè laat. (Ik hou waanzinnig veel van mijn ouders, zij deden ook wat hun geleerd is, heel begrijpelijk dat daar een flinke generatiekloof tussen zit. Praten over gevoelens was er in die tijd niet bij...) Maar mijn tekorten projecteer ik nergens meer op, ik laat ze los en dat maakt mij gelukkig.
Alles behalve alleen maar "op een matje zitten..."
Door goed te voelen, kwetsbaar en oprecht naar mezelf (en mijn ego) te kijken, leer ik steeds beter los te laten. Dan pas ontstaat er ruimte om dingen te veranderen.
Lange tijd heb ik maar wat gedaan, knalde ik door op een automatische piloot, maakte ik me zorgen over vanalles, kon ik niks loslaten en ervaarde ik alles behalve rust of geluk. Was ik vooral bezig met het -niet- inzien van mijn tekorten, omdat ik te bang was om te veranderen. Bla, bla, bla....
Dat was een tijd waarin alles leek te kloppen, voor de buitenwereld dan. Maar niet van binnen. Want mijn echte geluk vond ik niet in geld of spullen, maar in het moment waarop ik mezelf waardevol begon te vinden... dus zó belangrijk is het om -altijd- af te stemmen met jezelf.
Inmiddels weet ik heel erg goed waarom ik iets wil -of niet-.Intuïtief leven maakt me blij! Ik zal altijd mijn hart volgen.
Echt, check in bij jezelf. Laat alle emoties je overvallen, ga er doorheen. Maak heldere keuzes in je leven vanuit je gevoel en niet vanuit je tekort.
Een mooie aanvulling op mediteren is een LEAP-sessie. Wat dit allemaal met je kan doen en hoe dit een enorme sprong is in het loslaten van oude emoties, lees dan hier mijn LEAP-ervaring.
Liefs, Monique
Meer informatie:
Comments